سه روش برای ایجاد رزوه در قطعات ورق فلزی: ضربه زدن، ضربه زدن اکسترود شده و مهره های پرچین

راه های مختلفی وجود داردایجاد نخ در قطعات ورق فلزی. در اینجا سه ​​روش رایج وجود دارد:

 1. آجیل پرچ: این روش شامل استفاده از پرچ یا بست های مشابه برای محکم کردن مهره رزوه شده به یکبخش ورق فلزی. مهره ها یک اتصال رزوه ای برای پیچ یا پیچ ایجاد می کنند. این روش برای کاربردهایی که نیاز به اتصال رزوه ای قوی و قابل جابجایی دارند مناسب است.

 2. ضربه زدن: ضربه زدن شامل استفاده از یک شیر برای برش رشته ها به طور مستقیم در ورق فلز است. این روش برای ورق های فلزی نازکتر مناسب است و اغلب در مواقعی که نیاز به اتصال رزوه ای دائمی است استفاده می شود. ضربه زدن را می توان با استفاده از ابزار دستی یا ماشین ابزار انجام داد.

  3. ضربه زدن اکستروژن: ضربه زدن اکستروژن شامل تشکیل رزوه ها به طور مستقیم در ورق فلز در طول فرآیند تولید است. این روش با تغییر شکل فلز برای تشکیل رزوه، بدون نیاز به سخت افزار اضافی مانند مهره، نخ ایجاد می کند. تپ اکستروژن روشی مقرون به صرفه برای ایجاد رزوه در قطعات ورق فلزی است.

 هر روشی مزایا و محدودیت های خاص خود را دارد و انتخاب روشی نیز داردبه عواملی مانند الزامات خاص کاربرد، جنس و ضخامت ورق فلزی و استحکام و قابلیت اطمینان مورد نیاز اتصال رزوه ای بستگی دارد.هنگام انتخاب مناسب ترین روش برای ایجاد نخ ها در الف، باید این عوامل را به دقت در نظر گرفتبخش ورق فلزی.

 هنگام ایجاد رزوه در قطعات ورق فلزی تحت شرایط زیر، معمولاً سوراخ‌های اکستروژن نسبت به مهره‌های پرچ ترجیح داده می‌شوند:

 1. هزینه:سوراخ های اکستروژن مقرون به صرفه تر از مهره های پرچ هستند زیرا به سخت افزار اضافی مانند مهره ها و واشرها نیاز ندارند.

  2. وزن:مهره های پرچ وزن بیشتری به مجموعه اضافه می کنند که ممکن است در کاربردهای آگاهانه وزن نامطلوب باشد. اکسترود کردن سوراخ های ضربه خورده وزن اضافی اضافه نمی کند.

  3. محدودیت های فضا: در کاربردهایی که فضا محدود است، سوراخ‌های فشاری عملی‌تر هستند، زیرا به فضای خالی اضافی مورد نیاز برای مهره‌های پرچ نیاز ندارند.

  4. قدرت و قابلیت اطمیناندر مقایسه با مهره‌های پرچ، سوراخ‌های اکستروژن رزوه‌های مطمئن‌تر و مطمئن‌تری را ارائه می‌کنند، زیرا مستقیماً در قسمت ورق فلزی ادغام می‌شوند و خطر شل شدن یا خرابی را در طول زمان کاهش می‌دهند. خطر

 با این حال، هنگام انتخاب سوراخ‌های اکستروژن و مهره‌های پرچ، توجه به الزامات خاص کاربرد، مواد و ضخامت ورق فلز و فرآیند مونتاژ مهم است. هر روش مزایا و محدودیت های خاص خود را دارد، بنابراین مهم است که قبل از تصمیم گیری، نیازهای خاص پروژه خود را ارزیابی کنید.

 برای سوراخ های اکستروژن در قطعات ورق فلزی، ماده خود ورق فلز در نظر اولیه است. مواد متداول مورد استفاده برای قطعات ورق فلزی عبارتند از فولاد، آلومینیوم، فولاد ضد زنگ و آلیاژهای مختلف. انتخاب ماده خاص به عواملی مانند مقاومت مورد نیاز، مقاومت در برابر خوردگی و هزینه بستگی دارد.

 مهره های پرچ معمولاً از موادی مانند فولاد، فولاد ضد زنگ یا آلومینیوم ساخته می شوند. انتخاب مواد مهره پرچ به عواملی مانند استحکام مورد نیاز برای کاربرد، پتانسیل خوردگی و سازگاری با مواد ورق فلزی بستگی دارد.

 در مورد محدودیت های ضخامت، هم سوراخ های اکستروژن و هم مهره های پرچ محدودیت های عملی بر اساس ضخامت ورق فلزی دارند.ضربه زدن اکستروژنسوراخ ها به طور کلی برای ورق های فلزی نازک تر، معمولا تا اطراف مناسب هستند3 تا 6 میلی متر،بسته به طرح و متریال خاصآجیل پرچ در طیف گسترده ای از ضخامت ها موجود هستند،معمولاً حدود 0.5 میلی متر تا 12 میلی متر است، بسته به نوع و طرح مهره پرچ.

 همیشه با یک مهندس مکانیک یا کارشناس بست مشورت کنید تا ملاحظات مربوط به مواد و ضخامت مناسب برای کاربرد خود را تعیین کنید و اطمینان حاصل کنید که روش بست انتخابی مطابق با استانداردهای مقاومت و عملکرد مورد نیاز است. تیم HY Metals همیشه حرفه ای ترین توصیه ها را برای ورق شما به شما ارائه می دهد. طراحی ساخت فلز