چندین راه وجود دارد کهایجاد رزوه در قطعات ورق فلزیدر اینجا سه روش رایج وجود دارد:
۱. مهره‌های پرچاین روش شامل استفاده از پرچ یا بست‌های مشابه برای محکم کردن یک مهره رزوه‌دار به ...قطعه ورق فلزیمهره‌ها یک اتصال رزوه‌دار برای پیچ یا مهره فراهم می‌کنند. این روش برای کاربردهایی که نیاز به اتصال رزوه‌دار قوی و قابل جدا شدن دارند، مناسب است.
۲. ضربه زدن: قلاویزکاری شامل استفاده از قلاویز برای بریدن رزوه‌ها به طور مستقیم در ورق فلزی است. این روش برای ورق‌های فلزی نازک‌تر مناسب است و اغلب زمانی استفاده می‌شود که اتصال رزوه‌دار دائمی مورد نیاز باشد. قلاویزکاری را می‌توان با استفاده از ابزار دستی یا ماشین‌آلات انجام داد.
۳. اکستروژن تپینگ: عملیات اکستروژن شامل تشکیل رزوه به طور مستقیم در ورق فلزی در طول فرآیند تولید است. این روش با تغییر شکل فلز برای تشکیل رزوه، بدون نیاز به سخت‌افزار اضافی مانند مهره، رزوه ایجاد می‌کند. اکستروژن یک روش مقرون به صرفه برای ایجاد رزوه در قطعات ورق فلزی است.
هر روش مزایا و محدودیت‌های خاص خود را دارد و انتخاب روشبستگی به عواملی مانند الزامات خاص کاربرد، جنس و ضخامت ورق فلزی و استحکام و قابلیت اطمینان مورد نیاز اتصال رزوه‌دار دارد.هنگام انتخاب مناسب‌ترین روش برای ایجاد رزوه در یک ...، در نظر گرفتن دقیق این عوامل مهم است.قطعه ورق فلزی.
سوراخ‌های اکستروژن اغلب در شرایط زیر، هنگام ایجاد رزوه در قطعات ورق فلزی، نسبت به مهره‌های پرچ ترجیح داده می‌شوند:
۱. هزینه:سوراخ‌های قلاویزکاری شده با اکستروژن نسبت به مهره‌های پرچ مقرون به صرفه‌تر هستند زیرا به سخت‌افزار اضافی مانند مهره و واشر نیاز ندارند.
۲. وزن:مهره‌های پرچ وزن اضافی به مجموعه اضافه می‌کنند که ممکن است در کاربردهای حساس به وزن نامطلوب باشد. سوراخ‌های سوراخ‌کاری شده با فشار اکسترود شده هیچ وزن اضافی اضافه نمی‌کنند.
۳. محدودیت‌های فضاییدر کاربردهایی که فضا محدود است، سوراخ‌های قلاویزکاری شده با فشار، کاربردی‌تر هستند زیرا به فضای خالی اضافی مورد نیاز برای مهره‌های پرچ نیاز ندارند.
۴. قدرت و قابلیت اطمیناندر مقایسه با مهره‌های پرچ، سوراخ‌های اکستروژن رزوه‌های ایمن‌تر و قابل اطمینان‌تری ارائه می‌دهند زیرا مستقیماً در قطعه ورق فلزی ادغام می‌شوند و خطر شل شدن یا خرابی در طول زمان را کاهش می‌دهند.
با این حال، هنگام انتخاب سوراخ‌های اکستروژن و مهره‌های پرچ، در نظر گرفتن الزامات خاص کاربرد، جنس و ضخامت ورق فلزی و فرآیند مونتاژ مهم است. هر روش مزایا و محدودیت‌های خاص خود را دارد، بنابراین ارزیابی نیازهای خاص پروژه شما قبل از تصمیم‌گیری مهم است.
برای سوراخ‌کاری اکستروژن در قطعات ورق فلزی، جنس خود ورق فلزی در درجه اول اهمیت قرار دارد. مواد رایج برای قطعات ورق فلزی شامل فولاد، آلومینیوم، فولاد ضد زنگ و آلیاژهای مختلف است. انتخاب ماده خاص به عواملی مانند الزامات استحکام، مقاومت در برابر خوردگی و هزینه بستگی دارد.
مهره‌های پرچ معمولاً از موادی مانند فولاد، فولاد ضد زنگ یا آلومینیوم ساخته می‌شوند. انتخاب جنس مهره پرچ به عواملی مانند استحکام مورد نیاز برای کاربرد، پتانسیل خوردگی و سازگاری با مواد ورق فلزی بستگی دارد.
در مورد محدودیت‌های ضخامت، هم سوراخ‌های اکستروژن و هم مهره‌های پرچ، محدودیت‌های عملی بر اساس ضخامت ورق فلزی دارند.ضربه زدن اکستروژنسوراخ‌ها معمولاً برای ورق‌های فلزی نازک‌تر، معمولاً تا حدود ... مناسب هستند.۳ میلی‌متر تا ۶ میلی‌متر،بسته به طرح و مواد خاص.مهره‌های پرچ در طیف وسیعی از ضخامت‌ها موجود هستند،معمولاً حدود 0.5 میلی‌متر تا 12 میلی‌متربسته به نوع و طرح مهره پرچ.
همیشه با یک مهندس مکانیک یا متخصص بست مشورت کنید تا ملاحظات مربوط به جنس و ضخامت مناسب برای کاربرد شما را تعیین کند و اطمینان حاصل کند که روش بست انتخاب شده، استانداردهای استحکام و عملکرد مورد نیاز را برآورده می‌کند. تیم HY Metals همیشه حرفه‌ای‌ترین توصیه‌ها را برای طراحی تولید ورق فلزی شما ارائه می‌دهد.
زمان ارسال: ۱۳ مارس ۲۰۲۴