سه روش برای ایجاد نخ در قطعات ورق فلزی: ضربه زدن ، ضربه زدن به اکسترود شده و آجیل پرچین

روشهای مختلفی وجود دارددر قسمت های ورق فلزی نخ ها را ایجاد کنیدبشر در اینجا سه ​​روش رایج آورده شده است:

 1 آجیل پرچ: این روش شامل استفاده از پرچ یا اتصال دهنده های مشابه برای تأمین یک مهره نخ به یک استقسمت فلزیبشر آجیل یک اتصال نخ برای پیچ یا پیچ فراهم می کند. این روش برای برنامه های کاربردی که نیاز به یک اتصال نخ قوی و قابل جابجایی دارند مناسب است.

 2. ضربه زدن: ضربه زدن شامل استفاده از شیر برای برش دادن موضوعات به طور مستقیم در ورق فلز است. این روش برای ورق های نازک تر مناسب است و اغلب در صورت نیاز به اتصال به رشته دائمی مورد استفاده قرار می گیرد. ضربه زدن می تواند با استفاده از ابزارهای دستی یا ابزارهای ماشین آلات انجام شود.

  3. ضربه زدن به اکستروژن: بهره برداری از اکستروژن شامل تشکیل موضوعات به طور مستقیم در ورق فلز در طی فرآیند تولید است. این روش بدون نیاز به سخت افزار اضافی مانند آجیل ، موضوعات را با تغییر شکل فلز ایجاد می کند. بهره برداری از اکستروژن روشی مقرون به صرفه برای ایجاد نخ در قطعات ورق فلزی است.

 هر روش مزایا و محدودیت های خاص خود را دارد و انتخاب روشبستگی به عواملی مانند الزامات خاص کاربرد ، مواد و ضخامت ورق فلز و استحکام و قابلیت اطمینان مورد نیاز اتصال نخ دارد.مهم است که هنگام انتخاب مناسب ترین روش برای ایجاد موضوعات در یک ، این عوامل را با دقت در نظر بگیریدقسمت فلزی.

 سوراخ های ضربه خورده اکستروژن اغلب هنگام ایجاد نخ در قطعات ورق فلزی تحت شرایط زیر ، بر آجیل پرچ ترجیح می شوند:

 1. هزینه:سوراخ های ضربه خورده اکستروژن مقرون به صرفه تر از آجیل پرچ هستند زیرا به سخت افزار اضافی مانند آجیل و واشر احتیاج ندارند.

  2. وزن:آجیل پرچ وزن اضافی به مونتاژ اضافه می کند ، که ممکن است در کاربردهای آگاه از وزن نامطلوب باشد. اکسترود کردن سوراخ های ضربه خورده وزن اضافی اضافه نمی کند.

  3 محدودیت های فضایی: در برنامه هایی که فضا محدود است ، سوراخ های فشرده شده عملی تر هستند زیرا نیازی به ترخیص کالا از گمرک اضافی لازم برای آجیل پرچ ندارند.

  4. قدرت و قابلیت اطمینان: در مقایسه با آجیل پرچ ، سوراخ های ضربه خورده اکستروژن موضوعات ایمن تر و قابل اطمینان تری را فراهم می کنند زیرا آنها مستقیماً در قسمت ورق فلزی ادغام می شوند و خطر شل شدن یا عدم موفقیت را با گذشت زمان کاهش می دهند. خطر

 با این حال ، هنگام انتخاب سوراخ های ضربه خورده اکستروژن و آجیل پرچ ، مهم است که الزامات خاص کاربرد ، مواد و ضخامت ورق فلز و فرآیند مونتاژ را در نظر بگیرید. هر روش مزایا و محدودیت های خاص خود را دارد ، بنابراین مهم است که قبل از تصمیم گیری ، نیازهای خاص پروژه خود را ارزیابی کنید.

 برای استفاده از سوراخ های اکستروژن در قسمت های ورق فلزی ، مواد ورق فلز خود مورد توجه اصلی است. مواد متداول برای قطعات ورق فلزی شامل فولاد ، آلومینیوم ، فولاد ضد زنگ و آلیاژهای مختلف است. ماده خاص انتخاب شده به عواملی مانند نیازهای استحکام ، مقاومت در برابر خوردگی و هزینه بستگی دارد.

 آجیل پرچ معمولاً از موادی مانند فولاد ، فولاد ضد زنگ یا آلومینیوم ساخته می شود. انتخاب مواد مهره پرچ بستگی به عواملی مانند استحکام مورد نیاز برای کاربرد ، پتانسیل خوردگی و سازگاری با مواد ورق فلزی دارد.

 در مورد محدودیت های ضخامت ، هر دو سوراخ به دست آمده از اکستروژن و آجیل پرچ بر اساس ضخامت ورق فلز محدودیت های عملی دارند.ضربه زدن به اکستروژنسوراخ ها به طور کلی برای ورق های نازک تر ، معمولاً تا اطراف مناسب هستند3 میلی متر تا 6 میلی متر ،بسته به طراحی و مواد خاص.آجیل پرچ در طیف گسترده ای از ضخامت موجود است ،معمولاً در حدود 0.5 میلی متر تا 12 میلی متر، بسته به نوع و طراحی مهره پرچ.

 همیشه با یک مهندس مکانیک یا متخصص اتصال دهنده مشورت کنید تا ملاحظات خاص و ضخامت مناسب برای کاربرد شما را تعیین کنید و اطمینان حاصل کنید که روش انتخاب انتخاب شده از قدرت و استانداردهای لازم استفاده می کند.